Het jaar 2020 was extreem en voor veel mensen een persoonlijke desillusie.
Het corona virus sloop over de Chinese grens en vrijwel de hele wereld ging op slot.
Mensen kwamen in de greep van angst en onzekerheid. Speculaties over het ‘einde der tijden’, kwamen voorbij. Complottheorieën staken op als de kop van een veelkoppige draak waar drommen mensen kritiekloos achteraan lopen. Gevoed door onfrisse ideologieën en elke kapstok die je maar kan vinden. Mensen willen antwoorden, ook al zijn ze nog zo leeg.
Stille armoede dient zich aan, faillissementen, banen die op de tocht staan, (horeca)zaken die de deuren moeten sluiten. Contact wordt afstandelijk en (oude) mensen sterven in eenzaamheid.
De regering probeert de regie te houden en hangt de oren naar virologen die steeds een nieuwe maatregel afkondigen. Mensen worden er moe van en gaan gewoon weer hun gang. Een harde lockdown als gevolg.
Zelfs vele kerken sluiten gehoorzaam de deuren terwijl ze open zouden kunnen blijven – al is het met aanpassingen -. Een gelovige zou juist in deze tijd het huis van God moeten kunnen bezoeken, desnoods de hele week, creativiteit is juist nu geboden. God neemt geen rustpauze.
Te weinig hoor je mooie verhalen over geloof, hoop en liefde of ze krijgen niet het podium wat ze verdienen. Mainstream media zoomt vooral in op kommer en kwel. Want ze zijn er wel: mensen die genezen, mensen die de hoop niet opgeven, mensen die elkaar helpen, mensen die in vrede sterven en mensen die het zilveren randje om de donkere wolk blijven zien.
En nu is het Kerst. De donkere dagen zijn voorbij en het licht van Christus schijnt door alle duisternis heen. Het is nooit weggeweest en zal altijd blijven, we mogen hieraan vasthouden en liefde en kracht ontvangen om door te gaan.
Een gezegende en hoopvolle kerst gewenst. Blijf geloven, hopen en liefhebben, hebben we eigenlijk een andere keus?
Bron: Janeb, Pixabay
