Wat me al, sinds mijn bekering, verbaast is dat de nodige mensen die zeggen te geloven, hun leven niet zien veranderen.
Bekering is verandering, in de christelijke context betekent het dat je erkent dat je er zelf niet uitkomt en God nodig hebt. Wat je achtergrond ook is, door de genade van God, getoond door Jezus, kan je leven veranderen.
Door de heilige Geest ontvangen we inzicht en kracht. Eigenlijk is het een kwestie van overgave. Om die reden heeft het me ook altijd verwonderd hoe mensen die Jezus gaan volgen echt een transformatie doormaken.
Er is blijdschap waar eerst somberheid heerste, er is licht gekomen op een pad wat eerst heel duister leek te zijn. Mensen slaan een nieuwe weg in. Sommige mensen stoppen met liegen en bedriegen, anderen worden eindelijk serieus in de liefde en trouw aan hun partner, weer een ander stopt met drank of drugs en zo zijn er ook mensen die verlost raken van hun depressie of een andere aandoening. Het is amazing! En dat komt niet omdat mensen ‘hun best doen’ maar omdat ze hun leven verbinden aan Jezus waardoor verandering soms geleidelijk, dan weer heel snel, mogelijk wordt.
(Je kunt in mijn verhaal ook lezen over hoe ik tot bekering kwam en veranderde of het interview met de EO beluisteren zie bij de links).
Toch is dit maar een kant van het verhaal. Want er zijn ook genoeg mensen die jaar in jaar uit in de kerk komen en nog steeds tegen zichzelf of anderen aanlopen.
Het is een routine, de kerk is een club geworden. Ik spreek een enkele keer met kinderen die helaas de kerk hebben verlaten omdat hun ouders zelf niet waren veranderd. Een vader die alcoholist was en bleef, of een moeder die haar kinderen geestelijk mishandelde. Die mensen zaten jaren in de kerk … Hoe kan dat?
Toen bedacht ik me dat het helemaal niet om ‘geloof’ gaat! Maar om ‘relatie’. Een relatie met God, is heel anders dan alleen maar ‘geloven in God’, in een relatie verbind je je, en door die verbinding ontstaat er verdieping. Begrip, inzicht, liefde. Wat leidt tot verandering.
Geloof is een mooi woord, maar het is een containerbegrip geworden. Als je zegt te geloven, dan is de kans groot dat mensen je meewarig aankijken. Want geloven kan alles inhouden; vaak denken mensen dat je iedere zondag zit te suffen in de kerk en daarna weer je eigen gang gaat. En hoe vaak is dat niet zo?
Met twee miljard christenen, wereldwijd, is de impact op het wereldpodium niet erg groot. Omdat veel christenen zich inlaten met de wereld. Er wordt politiek bedreven in naam van God, of oorlog, of vet geld verdiend, alsof Jezus zelf een kapitalist zou zijn … niet dus. Veel mensen ‘geloven’ ook uit gewoonte omdat het van-huis-uit mee is gegeven, een traditie. Niet omdat het een eigen ervaring was. Dus waar is het onderscheid?
De vraag is of geloof, godsdienst in georganiseerde vorm, altijd werkt. Het werkt in ieder geval niet als mensen ongeïnspireerd samen komen of elkaar de maat nemen.
Ik denk dat je geloof kunt vatten in deze metafoor. Je hebt een miljoen op de bank maar je geeft het niet uit. Je leeft als een bedelaar en schraapt alles bij elkaar, je geniet niet, je deelt niet, je doet je voor als een sloeber, je klaagt en bent ongelukkig. Zo is het ook als een gelovig mens die zijn geloof niet in werking zet, door gebed, handoplegging, te stappen in geloof, te wandelen met God, Jezus, de heilige Geest. Kortom te vertrouwen. Zoals Jezus aangeeft dat wie kunnen geloven als een kind -dus met vertrouwen en overtuiging – het koninkrijk ingaan. Het is zo simpel, dat we erover heen kijken.
Jezus zei dat waar twee of meer mensen in zijn naam verenigd zijn, dat hij er bij is. Het gaat dus niet om mega-kerken en events als de Passion. Dat is leuk, maar uiteindelijk sta je alleen voor God. En wil Hij dat je je leven loslaat om het bij Hem te vinden … en dat is eigenlijk iedere dag opnieuw.
