Wanneer je niet uit een gelovig gezin komt, en dus later wordt geroepen door de Heer, is het vermoedelijk een heel ander pad dan wanneer je bent opgegroeid in een gezin waar mensen de Heer kennen en dienen.
Vaak heb ik me gelukkig geprezen om het feit dat ik nooit door mijn ouders een bepaalde richting ben opgeduwd. Ik mocht zelf uitvinden wat het leven aan wegen te bieden heeft.
Jezus praat over de brede weg, waarmee hij deze wereld bedoelt met alle (des) illusies waar mensen zich aan vasthouden of door vastgehouden worden.
We worden allemaal geboren in een wereld die er al dan niet perfect uit lijkt te zien. Sommige kinderen groeien op in armoede, anderen in rijkdom, de meesten daar tussenin dan is er nog sprake van ziekte, oorlog of ander geweld, de lijst is oneindig. Hoe we worden gevormd, wordt sterk beïnvloedt door waar we onze start maken, maar dat hoeft niet bepalend te zijn. Ieder mens heeft te maken met keuzes in deze wereld, niemand kan zeggen ‘ik heb geen keuze’. Het pallet zal voor de een wat gevarieerder zijn dan de ander maar elk mens komt voor keuzes te staan. Ik was een werelds mens, zoals de meesten, en geloofde dat succes een van de manieren is om gelukkig te zijn. Ik was zeker niet ongelukkig maar je kent vast dat gevoel van leegte dat je denkt: ‘Er mist iets’. Ik verwijs naar Mijn verhaal op deze site als je interesse mocht hebben om daar iets meer over te lezen.
Via een omweg – wat ik heb beschreven in ons boek Ahawah – ben ik in de armen gevallen van Jezus en eigenlijk wilde ik daar ook niet meer uit, mijn weg met Hem was begonnen!
Na jaren de Heer te dienen en ook daarin genoeg te hebben meegemaakt, groei, bloei en stilstand kwam ik kortgeleden op een punt dat ik niet meer verder kon.
Mijn leven is vaak druk, ik heb een drukke baan en studie en probeer ook voor de mensen van wie ik houd, altijd het beste te zoeken. Ik voel me altijd mega verantwoordelijk voor mezelf maar ook voor de mensen om me heen. Dat is dus een valkuil. Ik ben verantwoordelijk en dat is ook goed, maar zodra ik het gevoel heb dat ik het alleen doe, begin ik al op een lege tank te rijden. En dan duurt het lang voordat je vooruit komt … Een gevoel van onvrede en vermoeidheid overvielen me, gedachtes tuimelden in de nacht over elkaar. Ik voelde me aangeklaagd en opgejaagd … Mijn vrede was weg.
In het diepst van de nacht – op 27 juli 2021 – was ik helemaal ‘op’, ik had een rotdag achter de rug alles leek tegen te zitten. Ik voelde me wanhopig en probeerde mijn gedachten te ordenen en opeens was daar – van binnenuit – Zijn stem die heel helder en rustig zei: “Je vermag alles in mij en Ik steun je.” Stilte. Troost. De Heer had gesproken. Er was geen trompetgeschal, geen donderende stem maar de heldere, verzekerende en vooral troostende en niet oordelende stem van de Heer. Ik was verbaasd maar accepteerde dit meteen.
Elf dagen hieraan voorafgaand was er ook een gebeurtenis waar de Heer van zich liet horen, ook volkomen onverwachts. We waren in Amsterdam en ik zat op een terrasje mijn man was voor ons naar binnengaan om te bestellen. Het was mooi weer en ik keek uit over de mooie en rustige Herengracht. Opeens hoorde ik een heel heldere stem die van binnenuit tegen mij sprak: “Getuig je nog van Mij?” Dit herhaalde zich 3x. De stem was helder, absoluut niet dwingend of oordelend, er sprak ook begrip uit alsof iemand tegen je praat die je al heel lang kent en vertrouwt. Ook die nacht werd deze vraag herhaald.
Ik ben geen geheim agent wat betreft mijn geloof in Hem, ik heb op elke (werk) plek waar ik ben geweest, wel een zaadje geplant. Natuurlijk met daden – hoop ik – maar net zo goed met woorden. Ik neem het serieus als de Heer zegt dat als wij ons voor Hem schamen, Hij ons loochent bij de Hemelse Vader. Geloof kan niet zonder daden en als mensen er niet meer van getuigen dan verschrompeld het. Het is niet alleen een privézaak, Jezus verwacht dat we het Evangelie delen.
Natuurlijk is getuigen iets heel anders dan fanatisme … als niemand mij van de Heer had verteld, hoe had het dan allemaal gegaan …
Toch werd deze vraag aan mij gesteld … Ik heb dan ook wat soul searching moeten doen. Waarschijnlijk was ik in die periode al te veel op mijn eigen kracht gaan varen en had ik te weinig vertrouwd op de Heer. Ook dat is geen getuigenis. Het is ook geen getuigenis om bij elke punt en komma de Naam van de Heer aan te roepen als een soort bezwering, een talisman. Het gaat om de relatie. Was ik nog wel verbonden met Hem?
Na deze twee gebeurtenissen heb ik me nog wel een aantal keer echt aangevallen gevoeld. Waar God van zich laat horen doet de tegenstander dit ook. Alleen die is wel overwonnen door het Kruis dus dat moet niet meer aandacht krijgen dan nodig is.
Wat wil ik met dit stuk zeggen tegen jou, lieve lezer, we zijn nooit alleen. Blijf je vasthouden aan de Heer waar je ook zit of bent want Hij laat jou zeker niet los.
Afbeelding: Pixaby Jo-B/Jo Justino