Maand: februari 2022

Het roert zich in onze wereld. Er klinkt dreiging vanuit het Oosten, de Beer van Rusland gromt. Menig wereldleider haast zich naar de onderhandelingstafel om de dreiging af te wenden, want niemand wordt er wijzer van als deze situatie escaleert. De gasprijs is al aan het stijgen, what is next?

Oorlog is al zo oud als de mensheid, de meest verschrikkelijke dingen doen mensen elkaar aan met het excuus van vaderlandsliefde, landjepik of het verdedigen van de eigen grenzen.

Natuurlijk zijn er genoeg soldaten die met eer en grote moed naar het front gaan om dictaturen buiten de deur te houden. Menig soldaat keert gebroken terug en wordt nooit meer dezelfde. De verhalen zijn legio als het gaat om verloren generaties zoals de soldaten die vochten in WOI.

Toch heeft oorlog nooit definitief iets opgelost, als er ergens een brand is geblust, laait het op een andere plek weer op. Opvallend is dat het momenteel vooral landen betreft die geen stabiele democratie hebben of gewoonweg onder een dictatoriaal regime vallen.

Mensen die zeggen Jezus te volgen, weten dat hij niet voor oorlog is. Hij roept zelfs op om je rechterwang toe te keren, te bidden voor je vijanden en te vergeven. Toch is Jezus geen ‘watje’, hij confronteert, onderricht en schudt wakker. Maar wel altijd met een doel: dat we ons verzoenen met God, met onszelf en daarom met elkaar.

Zeker God is rechtvaardig, ieder krijgt loon naar werken. Hemel en hel zijn geen abstracte begrippen en zijn er niet om mensen angst aan te jagen maar om ons eraan te herinneren dat wij het zelf zijn die nu al, met elkaar, die hemel en hel creëren. Hoe kan het dan anders zijn als iemand ‘de hel’ heeft gediend door bijvoorbeeld moord, doodslag en bedrog en zonder berouw, sterft? Dan is het waarschijnlijk dat je daar naartoe gaat waar je ook al was toen je nog op aarde rondliep.

Laten we een stukje hemel op aarde brengen en ons niet inlaten met de afschuwelijke realiteit van oorlog, wat een hel is op aarde. Er moet een andere weg zijn van dialoog, van intelligentie, van menselijkheid. Amen.

Foto: Pixabay/Daniel Hadman

Wat een heerlijk gevoel om opnieuw te mogen beginnen!
Na twee jaar ‘zwaarte’ in de lucht en allerlei corona ’toestanden’, lijkt het einde van de tunnel in zicht.

De crisis heeft veel verborgen leed teweeggebracht. De een heeft een geliefde verloren of is zelf ernstig ziek geweest, de ander heeft van zijn baan of zaak afscheid moeten nemen. Ik denk dat iedereen op de een of andere manier is getroffen door de crisis en het eigen leed voelt vaak het zwaarst. En het is natuurlijk iets heel anders als je aan het graf hebt gestaan van iemand die je liefhebt of dat je een jaartje niet hebt kunnen reizen …

Wat mij zelf op de been heeft gehouden is alles wat nog wel kon: we hebben heerlijk gewandeld en gejogd – wat we overigens al deden – maar we deden dit nog meer en genoten van het feit dat dit nog wel mogelijk was, er gaat niets boven de natuur. Take away was iets meer dan normaal want uit eten was geen optie en wanneer het mogelijk was, waren er wat mensen over de vloer. Het werk en leven gingen gewoon door. De stilte die er soms heerste in de straten van de stad of in Amsterdam was haast magisch, bijna tastbaar. Unieke momenten die misschien niet meer terugkeren.

Ik heb me heel dankbaar gevoeld voor alle online diensten die er werden aangeboden via live stream – naast de aangepaste fysieke diensten -, dan is internet toch wel een heel handig medium. Het is een verademing om prekers te hebben die het evangelie niet mooier maken dan het is en het gewoon nuchter vertellen. Menig keer heb ik naar een van de meest down-to-earth en inspirerende pastors, Stanley Hofwijks geluisterd. Hij moedigde aan maar bleef ook scherp op geloofsafval, het bijltje erbij neergooien en maar meehobbelen met de wereld, Corona heeft sommige gelovigen de kerk uitgedreven toch is dat maar een aspect, het is veel verdrietiger als mensen hun persoonlijke relatie met God loslaten door tegenslag.

Ja, we gaan in ons leven door pijn, dat deed Jezus ook maar wat is het een voorrecht om een Hemelse Vader te hebben, onze Abba die er altijd bij is en ons vasthoudt. Wat een genade die nooit ophoudt en waar we ons niet altijd van bewust zijn …Tegenslag verstoort vaak ons beeld van het leven en als het niet gaat zoals verwacht, dan kan dat echt even slikken zijn en toch hoort dit erbij en zullen we ermee moeten ‘dealen’. Het valt me op dat mensen die veel hebben moeten doorstaan en er goed mee zijn omgegaan er nooit slechter van zijn geworden. Ze zijn alleen maar sterker en ze hebben vaak iets te bieden: empathie en levenservaring.

Count your blessings is iets waartoe we steeds worden uitgedaagd, dat is niet altijd makkelijk maar is er een andere keus?

foto: Pixabay: Jill Wellington