Ik denk dat een van de grootste uitdagingen ligt in de vraag van Jezus of wij bereid zijn te vergeven. Aan het kruis zei Hij zelf over spottende omstanders:”Vader vergeef hen, ze weten niet wat ze doen.” En dat was ook zo, als mensen hadden geweten dat ze de Messias aan het bespotten waren, dan zouden ze ineengekrompen zijn van schaamte en verdriet.
Het kruis herinnert ons aan zoveel, daar is alles volbracht: onze schuld weggenomen, een nieuw begin geschonken, een schoongewassen bestaan en genezing van ziel en lichaam. Het kan makkelijk vergeten worden of een feit wat opgeslagen wordt als kennis maar wat niet meer leeft. Sta nu even stil: ontroert of raakt het kruis jou nog? Ga je er nog dagelijks naartoe met al je hebben en houden?
Hoe dan ook, vergeven is ook een onderdeel van het Onze Vader wat dagelijks gebeden wordt. We vragen vergeving aan God zodat ook wij mensen die ons iets schuldig zijn, kunnen vergeven. En dat is soms moeilijk. Zeker als het niet om iets kleins gaat maar om wonden die zijn geslagen door woorden of daden en niet zelden door mensen van wie we houden of met wie we een band dachten te hebben.
Ik heb natuurlijk ook dit soort issues en dacht aan mijn ‘vijanden’. Van wie ik toch ook niet helemaal loskom. Want dat is wat niet-vergeven doet: je blijft zelf ook gevangen. Het kan zijn dat ik het wel graag wil, maar ook iets terug verwacht. En dat is niet altijd hoe het gaat. Soms zijn we boos op mensen maar zij weten allang niet meer waarom … of het blijft een herhaling van hetzelfde, een bepaald patroon keert weer terug wat het moeilijk maakt om te vergeven.
Ik dacht hieraan in het diepst van de nacht en realiseerde me dat het me erg dwarszat. Ik vroeg Jezus: Heer, wat moet ik doen?
En drie keer klonk het vanuit in het diepst van mijn wezen: Vergeef, vergeef, vergeef. Op een zachte, heldere en heel duidelijke maar absoluut niet dwingende manier. Zoals een vader of broer die liefdevol advies geeft.
Daar lag ik dan …
En dit herhaalde zich nog een keer toen ik er weer mee op de proppen kwam en nu overdag: Vergeef, vergeef, vergeef. Dat was even slikken, ik had daar helemaal geen zin in! Waren er geen andere opties? Dit vond ik echt moeilijk en ik worstelde ermee en besprak het met mijn hubby. Ik deed het wel want als de Heer zegt dat je iets moet doen, dan heb je weinig in te brengen. Misschien vergeef ik vandaag maar zal ik het morgen weer moeten doen, net zo lang tot de situatie of mensen over wie het gaat, uit mijn system zijn.
God wil dat we vrijheid ervaren en blijdschap in Hem, niet dat we slaaf zijn van het verleden of bedelaars die genoegen nemen met de kruimels. Hij heeft ons uitbundig lief en deelt uit van alles wat we nodig hebben: liefde, bescherming, onverdiende goedheid, genade, geduld, de lijst is lang. De andere kant is: kunnen wij dit ook aan anderen geven, en niet alleen aan de mensen met wie het wel goed zit maar juist aan die mensen die je liever uit de weg gaat. Natuurlijk is het belangrijk dat dit echt is en recht uit het hart, anders wordt het een trucje en iets huichelachtigs. Dus om echt uitbundig lief te hebben en te leven, zullen eerst onze eigen wonden geheeld moeten worden. Dat kost tijd maar we kunnen het ook onnodig rekken door de wonden open te houden en onszelf te rechtvaardigen.
Ik merk dat het goed is voor mij om te vergeven, natuurlijk deed ik het al maar het ging nu om grotere issues. Ik ervaar dat ik groei in mijn geloof, als mens. Niemand wil – als het goed is – dezelfde blijven met dezelfde issues en pijnen of pijntjes uit het verleden. Mensen die dit wel doen raken vaak bitter, ze staan stil.
Ik begreep dat Jezus dit vooral voor mij deed. Hij wil dat ik loskom van het verleden, ook al is het soms nog actueel, zodat ik in het heden, telkens weer, opnieuw kan beginnen. Ik hoef niet bezig te zijn met wie ik vergeef maar dat ik die stap zet.
Misschien zie ik bepaalde mensen nooit meer maar door te vergeven, heb ik losgelaten. Soms denken mensen dat vergeven synoniem is aan ‘het is niet erg wat er is gebeurd’ maar dat is natuurlijk onzin. Er kunnen verschrikkelijke dingen zijn gebeurd, dat veranderd niet en mag ook nooit goedgepraat worden. God is liefde maar ook rechtvaardig en het is goed dat mensen verantwoording moeten dragen voor hun daden. Maar het gaat om het gevangen worden gehouden door een gebeurtenis of door de mensen die dit al dan niet bewust hebben gedaan … Door hen los te laten, laat je jezelf vrij en zij krijgen de kans om ook opnieuw te beginnen. Want wie wil er nu niet een tweede kans?
Foto: Pixabay fotograaf Daniel Reche