Vandaag is het een prachtige dag: zonovergoten, warm en Hemelvaart.
Gelukkig is er ondanks het C-virus nog steeds veel mogelijk zoals lange wandelingen maken take-away coffee en lekker slenteren door de stad.
Zo ook vandaag. De gekte op de weg en straat was wel merkbaar, het leek alsof de lammetjes voor het eerst in de wei mogen en rond dartelen en springen. Maar het zijn mensen die voorbij snellen op hun fiets, elkaar links of rechts inhalend of auto’s die rijden alsof de laatste plek op het strand anders wordt ingenomen …
Wat zo prettig is, je hoeft hier niet aan mee te doen en kan gewoon lekker rustig genieten waar je ook bent. Natuurlijk is het wat anders als je drie-hoog-achter woont maar dan nog is een rustig plekje aan de gracht, bij een vriend in de tuin misschien een optie.
Wij vervolgden genietend van de zon onze weg en kwamen langs een kerk die OPEN was. Mijn hart maakte even een sprongetje. Eindelijk staan de deuren weer open en durft deze kerk het weer aan om mensen binnen te laten. Wat ook heel vanzelfsprekend moet zijn: als kerk moet je durven om onderscheidend te zijn, een lichtje te zijn, ook al is het buiten nog zo duister. De deuren dichtdoen vanwege een virus hoort niet bij een kerk. Dertig mensen in een gebouw, is ook een kerk … Je kunt je gewoon afvragen ‘Wat zou Jezus doen?’ Ook hij sloot zich niet af voor wat om hem heen gebeurde en ging juist naar die mensen en plekken die al ‘opgegeven’ waren. Jezus koos nooit voor de veilige weg.
We gingen het kerkje in, lieve mensen verwelkomden ons. Ik genoot van het mooie glas-in-lood, gekleurd door zonlicht, de kaarsjes, het Maria beeld. Even rust, even stilte en mijn gedachten bij Hem.
Opgeladen ging ik weer weg.
