Het is alweer ruim een maand geleden dat de C-crisis uitbrak. Op zondag 15 maart moest de horeca haar abrupt deuren sluiten, gingen scholen op slot en werd er besloten tot een ‘intelligente’ quarantaine. 1,5 Meter afstand, handen wassen, zelf- isolatie bij iedere kuch, hoes of nies – op die medewerkers in de vitale beroepen na – die hard nodig zijn. De handen aan bed, de werkruimtes schoon of bewaakt, deze mensen moeten gewoon door en kunnen niet zomaar thuisblijven.
Na deze lange maand waarin de wereld tot stilstand leek te komen en er hartverscheurend leed zichtbaar werd, is er weer hoop. De grootste hobbel is geweest en landen lijken weer langzaamaan de regels te versoepelen. Zo ook de verwachting in Nederland, na eind april kan het niet anders dan dat er met aanpassingen weer een normaler leven mogelijk wordt. Misschien met meer afstand en alles wat nog meer noodzakelijk is maar dan nog: een horecazaak kan niet eeuwig dicht blijven, een school evenmin het leven moet geleefd worden.
De kerken blijven vooral online de gelovigen toespreken met de boodschap van hoop, de paus doet zijn plichten op een leeg Sint Pieterplein, want als je gelooft dan hoort hoop en niet wanhoop centraal te staan. Het zien naar boven en dan weer naar ‘beneden’ om hier ‘beneden’ te doen wat je moet doen maar nooit met lege handen of een leeg hart.
In deze periode wordt ook zichtbaar waar mensen hun leven op hebben ingezet: geld, afleiding, de zoveelste vakantie, die nieuwe auto of dat nog grotere huis, het zoveelste feestje of kroegentocht. Als je dan opeens stilstaat, dan wordt het zwaar want al je tijd en energie zit in de ‘wereld’ en niet in jezelf, in je innerlijk, laat staan bij God. Het is gelukkig nooit te laat om dan een keer te beseffen dat er meer is dan alleen materie.
De politiek en de media hebben voor veel mensen het laatste woord en die mensen praten mee met de waan van de dag: ‘het duurt nog wel maanden, dat gaat niets worden, dat worden miljoenen doden, Rutte zegt dat …’. Mensen duiken weg in hun stoel, achter hun laptop, durven hun kinderen niet eens meer buiten te laten spelen en hamsteren zich een ongeluk …
Maar ook pareltjes van geluk, opoffering en onbaatzuchtigheid die oplichten over de hele wereld: geestelijken die in Italië niet wilden wijken van hun gemeente en met zelfopoffering in het harnas stierven, zo ook artsen en verplegend personeel. Een stokoude man die rondjes rijdt achter zijn rollator om geld in te zamelen met de teller op miljoenen ponden. Artiesten die bereid zijn in de diepe buidel te tasten, kinderen die voor oma een tekening op straat tekenen … mensen die voor de eenzame buur boodschappen doen, ouders die tijd hebben voor hun kids. Blijkbaar haalt een crisis ook het beste bij ons naar boven. Ook de natuur kan eindelijk op adem komen. De vogels zijn weer meester van het luchtruim, vissen van de zee en de natuur kan eindelijk uitrusten van jarenlange uitbuiting door toerisme of industrie.
Op die manier bezien kan een crisis als deze overleefd worden omdat hoop de zilveren rand is om de donkere wolk. Blijf hopen, geloven en vooral liefhebben.
foto: pixabay.com