Er is de nodige consternatie ontstaan over een wetsvoorstel
waar dit ‘horror’ kabinet haast mee lijkt te maken: levensmoede ouderen moeten eruit kunnen stappen, een soort euthanasie op bestelling.

Ik ben geen politiek dier mede om de simpele reden dat Jezus
dit ook niet was en zijn volgelingen ook aanspoort om ‘het koninkrijk van God
te zoeken’ dat is niet een regering of politieke partij. Wat overigens niet wil
zeggen dat gelovigen niet verantwoordelijk zijn voor de wereld. Maar dit hoeft
niet georganiseerd te worden, dat doe je gewoon daar waar je bent. Heeft iemand
honger? Geef ‘m te eten, geen kleding? Geef ‘m een jas. Aandacht nodig? Maak
een praatje met die buurman of vrouw. Heel praktisch, herkenbaar en dichtbij
huis.

Een christen die zich verliest in de politiek, heeft het niet begrepen. Overigens heb ik niets tegen een behoorlijk, landelijk bestuur uiteraard is dit nodig. Maar moet het op deze mannetjes makende en onwaardige manier?
Bestuurders hoor je zo min mogelijk te zien, die moeten gewoon hun werk op de
achtergrond doen, wel transparant natuurlijk.

Maar dan de ouderen die eruit mogen stappen. Gewoon omdat ze
geen zin meer hebben, eenzaam zijn, zich overbodig of niet gezien voelen. Dat
is heel pijnlijk. Het lijkt erop of ‘oud worden’ in deze tijd niet meer mag.
Het wordt gedemoniseerd en gemarginaliseerd. In veel culturen worden de ouderen
op handen gedragen. Er is respect voor de levensjaren die al dan niet
gepaard zijn gegaan met wijsheid. Mensen mogen op hun oude dag genieten van wat er nog is en terugkijken op wat was, vaak worden ouderen nog in huis genomen door hun kinderen als daar ruimte voor is. Sommige oude mensen werken nog tot op hoge leeftijd en er zijn de nodige hoogbejaarde ouderen die alsnog afstuderen of een wezenlijke bijdrage leveren op maatschappelijk gebied.

Oude mensen hebben vaak tijd en geduld voor de mensen om hen heen, vaak heb ik me zeer welkom en geliefd gevoeld bij mijn opa en oma omdat ze altijd de tijd voor me namen. Hun huisje was altijd een oase van rust, dat is van onschatbare waarde voor me geweest.

Oude mensen hoeven zich niet meer zo nodig te bewijzen, maar hebben wel wat te geven: levenservaring, kennis. En als mensen, door een ernstige ziekte gehinderd, die niet meer kunnen delen, dan is het zaak om iemand waardig te laten sterven en dit niet onnodig te bespoedigen. Mensen moeten ook in het reine komen met zichzelf, de naaste en het leven. Dat vraagt tijd en helaas wachten veel mensen daarmee tot het einde, dus nog een reden om iemand de ruimte te gunnen in vrede te sterven.

De andere kant van ‘’dood op bestelling” is dat kwaadwillige familieleden de
oudere kunnen gaan manipuleren waardoor iemand ‘om er maar vanaf te wezen’ er
eerder uitstapt. Al dan niet met achterlating van een erfenis.

Mensen hoeven lichamelijk niet onnodig te lijden, daarvoor zijn genoeg middelen maar dat is iets anders dan het leven – ook om die reden – in eigen handen te nemen. God geeft en God neemt en die gedachte op zich, is al geruststellend en heeft niets te maken met de ‘maakbare’ samenleving waarin we nu leven, maar met de natuurlijke loop van de dingen zoals ze horen te gaan en al eeuwen gaan.