Als gelovige kan je er niet omheen: de hemel en hel. Het is geen populair onderwerp, eigenlijk willen we het niet te veel bespreken maar als je het Evangelie leest, dan spreekt Jezus hier heel regelmatig over (zie ook Lucas 16:19-31). Het komt niet over als ‘beeldspraak’ maar als een realistische toestand waar we zelf mede verantwoordelijk voor zijn.

En zeg nu zelf; als hemel en hel zo manifest zijn op aarde (liefde, gezondheid, welvaart, blijdschap, vrede maar ook oorlog, dierenleed, honger, ziekte …) dan zal deze toestand zich niet opeens ‘opheffen’ na de lichamelijke dood, we zullen daar naartoe gaan waar we tijdens het leven ook het meest op gericht en medeverantwoordelijk voor waren …
Tenzij je hardnekkig gelooft dat er na de dood ‘niets’ meer is. Behalve leegte.

Deze vakantie stuitte ik op een Quest (nummer sept. 2012) in dit blad stond een artikel over opvattingen rond hemel en hel.

“De psycholoog, Azim Shariff van de Universiteit van Oregon heeft de geloofsgegevens van 140.000 mensen uit 67 landen bestudeerd en de criminaliteitscijfers van diezelfde landen. Hieruit bleek dat in landen waar meer mensen geloven in de hemel dan in de hel, hogere misdaadcijfers vertonen dan in landen waar het geloof in zowel hemel als hel ongeveer gelijk zijn.

Shariff speculeert dat mensen die alleen in de hemel geloven hun God een meer vergevingsgezind karakter toeschrijven, dan mensen die denken dat er ook een hel bestaat. Hemelgelovers denken volgens hem eerder met onethisch gedrag weg te komen terwijl mensen die ook in een hel geloven zich netter gedragen om later ‘niet op zijn donder te krijgen van God’.” (zie ook mijn eerdere stukje over hemel en hel).