Het is de zoveelste keer dat er een conflict is uitgebroken in Israël, het land waar ik drie jaar geleden nog ongestoord rondwandelde met mijn lief en vrijwel alle heilige plaatsen aandeed. Dat en nog veel meer zoals ronddobberen in de Dode Zee, wat gaaf! en flaneren in Tel Aviv ook het bezoeken van Palestijnse gebieden, zoals Jericho stond op ons programma. Ik houd van Israël, het is een land met zoveel veerkracht, geschiedenis en cultuur, het is een land met zoveel gezichten. En natuurlijk Jezus, de jood komt uit dit land.
De nieuwste oorlog in Israël breekt mijn hart omdat deze nog extremer lijkt dan vorige keren. De openlijke haat van bepaalde groepen moslims in Nederland naar joden is totaal verwerpelijk en het gebeurt niet alleen hier maar op meerdere plekken in Europa. Het antisemitisme wordt verhuld met het verhaal over de onrechtvaardigheid van Israël naar Gaza maar ligt diepgeworteld te sluimeren in de samenleving. Het is gebaseerd op vooroordelen, verdraaiingen, onwetendheid, afgunst en haat.
Deze oorlog is hoe dan ook afschuwelijk of je het nu bekijkt vanuit het perspectief van de Israëlies of de Palestijnen. Het gaat over mensen niet over Joden of Palestijnen maar mensen die in de ochtend opstaan, hun kinderen uit bed halen, in de auto stappen naar hun werk en in de avond weer aan tafel hopen te zitten met hun geliefden. Of jongeren die dromen van een toekomst, misschien wel als dokter, bakker, moeder of tuinman. Mensen die zijn overgeleverd aan een strijd die vaak niet van hun is maar waarin ze worden meegezogen. Aangewakkerd door angst, haat en niets ontziend terrorisme.
Voeg daaraan toe de eenzijdige berichtgeving vanuit de pers en de haat wordt nog meer aangewakkerd. Er zijn vredesbewegingen in Israël, initiatieven om samen (Israëlies en Palestijnen) te werken, de dialoog aan te gaan. Alleen dit wordt onderbelicht in de media. Blijkbaar wordt er niet genoeg verdiend aan vrede, willen maar weinigen de nuance, de balans zoeken.
Bloed, het leven, stroomt door ons allemaal en het vloeit te veel in gebieden waar mensen elkaar niet verdragen.
De oorlog die we buiten ons zien, is er eigenlijk een die in onszelf woedt.
We hoeven er niet voor te kiezen. We hebben hersens gekregen en een kloppend hart daar kunnen we naar luisteren. Dat is de beste diplomatie.
Jezus was een pacifist, hij keerde zijn rechterwang toe en liet zich afvoeren naar het kruis, terwijl hij de keus had om zich te verzetten, bleef hij vertrouwen op de Vader die alles in zijn hand heeft.
